Hoogbegaafd - Ervaringsverhaal Angela
Ik ben dom.
“Ik ben dom.” Dat is de overtuiging die ik mijn hele jeugd bij mij droeg. Als verlegen, creatief en fantasierijk meisje observeerde ik iedereen en onthield ik alles. De hele klassenlijst met namen, adressen, geboortedata en telefoonnummers kende ik op alfabetische volgorde uit mijn hoofd. Vaak nog met sterrenbeeld door de zelfgemaakte kalender in de klas. Met als resultaat dat ik een groot gedeelte van deze lijst, mij tot de dag van vandaag nog steeds kan herinneren.
Prestatiedruk
Op de basisschool gaat het voornamelijk om rekenen en taal. Met mijn hoogstwaarschijnlijke dyscalculie was dit geen succes. Ik herinner mij dat ik regelmatig uit de klas gehaald werd voor bijles en extra rekenwerk thuis moest maken. Met als resultaat dat ik er nog niets van begreep. Dit leverde veel frustratie en verdriet op. Tevens kreeg ik het rekenboek van het voorgaande leerjaar. Het boek van groep 8 heb ik nooit gekend. Als kind doet dit wat met je zelfvertrouwen. De blikken van je klasgenoten als je weer uit de klas gehaald wordt, alsof je straf krijgt. En vervolgens thuis er ook nog mee door mag gaan… leuker en beter werd het er niet van. De prestatiedruk leverde veel stress en buikpijn op.
Groep 8 was ook het jaar van de welbekende CITO toets. Naast rekenen, was begrijpend lezen ook niet mijn sterkste kant. Ik vond namelijk dat er meerdere antwoorden mogelijk waren. Uiteindelijk had ik de laagste score van de klas. Waarbij de juf er nog aan toevoegde dat het niveau waarschijnlijk nog te hoog voor me was. Voor mij een bevestiging, ik ben dom.
Middelbare school en beroepsonderwijs
Eenmaal op de middelbare school mocht ik al snel een niveau hoger met mijn tienen en negens als cijfers. Toch wilde ik dit niet. Ik werd zowel op de basisschool als op de middelbare school gepest. Ik had als verlegen en relatief jong (11 jarig) meisje, veel moeite met de overgang van scholen. Na wat vriendschappen te hebben gesloten leek het mij en mijn ouders beter dat ik in deze klas bleef. De rest van mijn schoolcarrière heb ik altijd moeten strijden voor mijn gevoel. Altijd moest ik mij bewijzen dat ik het niveau zou aankunnen. Opnieuw een bevestiging dat mensen mij als dom zagen. Als je omgeving het maar vaak genoeg herhaalt, ga je het vanzelf geloven.
Het standaard schoolgesprek was: “we denken dat Angela het niet aan gaat kunnen, het zal te moeilijk zijn voor haar”. Al helemaal toen mijn gezondheidsproblemen er ook bij kwamen. Dit uitte zich vooral in minder energie, concentratie en geheugen. Toch vond ik de meeste opleidingen makkelijk en saai. Ik leerde veel dingen die ik niet echt belangrijk vond. Het werd pas echt zwaar toen ik veel zieker werd en amper naar school of stage toe kon.Strijden om medische hulp
Jaren later vertelde mijn dokter dat hij geloofde dat ik echt ziek was, omdat ik op HBO niveau studeerde. Vanaf dat moment wist ik dat ik mijn diploma koste wat het kost wilde behalen. Niet goed voor mijn gezondheid, maar dan werd ik in ieder geval serieus genomen.
Maar ik ben toch geen Einstein?
Binnen mijn opleidingen leerde ik veel over hoogbegaafdheid bij kinderen. Ook had ik verschillende hoogbegaafde oppaskinderen. Toch had ik geen enkel moment mijzelf erin herkend. Want in mijn optiek was ik alles behalve intelligent. Rond mijn 27ste levensjaar waren er verschillende coaches en hoogbegaafde mensen uit mijn privéleven die mij wezen op hoogbegaafdheid. “Ben je niet hoogbegaafd?” of “heb je al eens van hoogbegaafdheid gehoord”? waren vragen die gesteld werden. Toen ik het aan een hoogbegaafde buurtgenoot vertelde was haar reactie “ik dacht dat je dat al van jezelf wist, voor mij was dat allang duidelijk bij jou”. Binnen een korte tijd kwamen deze mensen en vragen onverwachts op mijn pad. Dit zette mij aan het denken, “maar ik ben toch geen Einstein?” Nee, want in mijn hoofd was ik dom. En al helemaal als ik er dan zoveel vanaf zou weten, maar het niet zou herkennen bij mijzelf. Achteraf was dit logisch doordat het binnen de opleidingen vooral gebaseerd was op hoogbegaafde kinderen die uitzonderlijk presteerden.
Nieuwsgierig als ik was, begon ik er toch veel over te lezen en mij te verdiepen in de wetenschappelijke onderzoeken. Daarnaast ging ik naar psychologen en coaches gespecialiseerd in hoogbegaafdheid. De puzzelstukjes vielen in elkaar. Altijd heb ik het gevoel gehad dat ik anders was. Ik voelde mij niet thuis in deze maatschappij. Uiteindelijk herkende ik mijzelf enorm in de hoogbegaafde volwassene (die het op latere leeftijd ontdekken). Als het ware leerde ik mijzelf opnieuw kennen, zodat ik van mijn kwetsbaarheden, mijn kwaliteiten kon maken.
Hoogbegaafdheidscoaching
Inmiddels kan ik al mijn geleerde kennis, zowel binnen de studies als autodidactische kennis, samenvoegen met mijn persoonlijke ervaringen. Hierdoor heb ik een groot inlevingsvermogen en kan ik jou professionele begeleiding bieden. Geen labels, maar unieke begeleiding op maat!
Heb jij nou nog vragen of zou je graag met mij een coaching traject willen doorlopen? Stuur dan een email!
